Ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

Έκανε, μπροστά στα μάτια μας, το τελευταίο, το πιο θεαματικό άλμα της ζωής του.

Απ’ αυτή την υπέροχη γέφυρα, την Ponte Luis I, που φιλοτέχνησε ο Άιφελ στο Πόρτο και φωτογραφίζουν με τόσο θαυμασμό οι τουρίστες, πηδάνε οι απελπισμένοι Πορτογάλοι αυτόχειρες. Στο κενό. Κάθε μέρα κι άλλος. Βάφουν με αίμα το μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO…

«Κάνουν θόρυβο στο νερό»…

Ο σερβιτόρος χαμογελάει κυνικά…: «Ευτυχώς αυτός δεν έπεσε στη θάλασσα, γιατί κάνουν πολύ θόρυβο στο νερό…». (Άλμα στο κενό απ’ την γέφυρα του Πόρτο)

Είναι η Πορτογαλία των καλών μαθητών της τρόϊκας. Η Πορτογαλία που ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες των τραπεζιτών και βγαίνει από την κρίση.

«Μην κάνετε έτσι, εμείς έχουμε συνηθίσει, κάθε μέρα πέφτει κι άλλος» συνεχίζει ο σερβιτόρος στο Πόρτο…

Και ναι, αυτήν ακριβώς η φράση, είναι η επιτυχία της τραπεζικής δικτατορίας που ζούμε. Η απόλυτη υποταγή των λαών στις επιθυμίες τους. Να συνεχίσουμε να ζούμε αποδεχόμενοι πως κάποιοι από εμάς δεν θα αντέξουν. Να γίνουμε κυνικοί, αγέλη πεινασμένη που θα αλληλοξεσκίζεται για την επιβίωση. Εκχωρήσαμε το δικαίωμα στους τραπεζίτες να αποφασίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

Μετά την Ισπανία, οι μαζικές εξώσεις έχουν αρχίσει και στην Πορτογαλία, χώρες που αμφότερες υποτίθεται ότι ζουν ένα ακόμη «success story» και έχουν βγει από το μνημόνιο.

Πριν λίγες μέρες, στην Φθιώτιδα αυτή τη φορά και όχι στο μακρινό Πόρτο, άλλος ένας συνάνθρωπος μας απελπισμένος αποφάσισε να φύγει. Με κυβέρνηση Αριστεράς.

Λίγες μέρες μετά το περήφανό μας ΟΧΙ. Που τόσο βιαστικά αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ΝΑΙ.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η πιο άμεση και ισχυρή έκφραση της θέλησης του λαού, στην ουσία πετιέται στα σκουπίδια, στους μαύρους κάδους της χυδαίας πολιτικής ελιτ, εγχώριας και ευρωπαϊκής, για να ανακυκλωθεί να γίνει ΝΑΙ.

Για να αποδεχθούμε πως το χρέος είναι το απόλυτο όπλο τους.

“Εχουν μια ιδεολογία, αλλά δεν θέλω να κάνω εικασίες για τις προθέσεις τους. Βέβαια το ότι ήθελαν να ανατρέψουν την ελληνική κυβέρνηση σχεδόν το παραδέχτηκαν. Ποιος είναι ο λόγος που θέλουν να φτιάξουν μια νέα Ευρώπη; Νομίζω ότι ορισμένοι το πιστεύουν πραγματικά. Ισως οι περισσότεροι. Πιστεύουν σ’ αυτήν τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία. Νομίζουν ότι θα κάνουν μια καλύτερη κοινωνία. Από την άλλη, οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι πλούσιοι, όπως και οι φίλοι τους, οπότε έχουν και ίδιον συμφέρον. Αυτή η πολιτική σκλήρυνε μετά το 2012 και επεκτάθηκε σε όλη την ευρωζώνη, παρ’ ότι ο Ντράγκι είπε ότι θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να σώσει το ευρώ. Πλέον χρησιμοποιούν την οικονομική κρίση για να προωθήσουν αυτές τις μεταρρυθμίσεις και τώρα το κάνουν πολύ πιο βάναυσα. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι αφοσιωμένοι στη δημιουργία μιας νέας Ευρώπης και η Ελλάδα μπαίνει εμπόδιο.

Είναι ειρωνεία όλο αυτό. Εάν δρούσαν απλώς ως δανειστές, το μόνο που θα τους ενδιέφερε θα ήταν ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός και όχι από πού προέρχονται τα χρήματα: από φόρους, στρατιωτικές δαπάνες, περικοπές κ.λπ. Δεν είναι δικό τους νόμιμο ενδιαφέρον ως πιστωτών. Θα έπρεπε απλώς να τους ενδιαφέρει τι θα πάρουν πίσω από το χρέος τους. Όμως απαιτούν περικοπές συντάξεων και μισθών και μείωση κοινωνικών δαπανών.” (Mark Weisbrot, Εφημερίδα των Συντακτών, 12.07.2015)

Η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη λοιπόν, οραματίζεται μια δικτατορία των τραπεζών, έχει δημιουργήσει τους αναγκαίους μηχανισμούς για αυτό, έχει εξασφαλίσει την ασυλία για τα μέλη τους και δεν ανέχεται την παραμικρή παρεκτροπή από τα σχέδιά τους. Το παραμικρό ανάχωμα, πρέπει να ισοπεδωθεί. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Το έχουν δρομολογήσει αριστοτεχνικά:

Η Ελλάδα, ο ευλογημένος αυτός τόπος, ο ιδανικός για γεωργοκτηνοτροφική παραγωγή δεν μπορεί πλέον ούτε να θρέψει τους κατοίκους του:

“Η εγχώρια παραγωγή ζάχαρης είναι περί τους 58.000 τόνους, ενώ οι ανάγκες της χώρας σε ζάχαρη φθάνει τους 330.000 τόνους και εισάγεται ως επί το πλείστον από τη Γαλλία. Κάθε χρόνο ξοδεύουμε πάνω από 1,2 δισ. ευρώ για εισαγωγές κρέατος, καθώς μόλις το 1/5 της ζήτησης σε κρέας καλύπτεται από τον γεωργοκτηνοτροφικό κόσμο της χώρας μας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οκτώ στα δέκα μοσχάρια – ή αλλιώς το 80% – που καταναλώνονται στη χώρα μας είναι εισαγόμενα, αν και πουθενά δεν δηλώνεται αυτό.

Αντίστοιχα, οι εισαγωγές στο χοιρινό καλύπτουν το 70% της κατανάλωσης, ενώ στα κοτόπουλα η κατάσταση δείχνει πιο ελεγχόμενη, με τις εισαγωγές να φθάνουν το 15%. Βασικότερες χώρες προέλευσης των εισαγωγών σε βόειο και χοιρινό είναι οι Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Αργεντινή, ενώ στα κοτόπουλα κυριαρχούν οι ιταλικές εισαγωγές.

Ελλείψεις θα εμφανιστούν και στα αυγά, καθώς η εγχώρια παραγωγή δεν μπορεί να καλύψει την κατανάλωση και κυρίως τη ζήτηση από τη βιομηχανία και τον κλάδο των ξενοδοχείων. Σήμερα περίπου 400 εκατ. αυγά εισάγονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και κατευθύνονται σε ξενοδοχεία, εστιατόρια, υπαίθριες αγορές ή ως πολτός στις βιομηχανίες και στα εργαστήρια ζαχαροπλαστικής. Σημειώνεται ότι σήμερα η συνολική εγχώρια κατανάλωση φθάνει το 1,8 δισ. αυγά με την κατά κεφαλήν κατανάλωση να διαμορφώνεται περίπου στα 140-150 αυγά (άμεση ή έμμεση κατανάλωση). Ένα μέγεθος που παίζει πάνω ή κάτω ανάλογα με τον τουρισμό και τον αριθμό των μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα.” (Στοιχεία από “Ποντίκι” 7.7.2015)

Με αυτές τις συνθήκες το 61% του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος μετατρέπεται σε 251 ΝΑΙ στην Βουλή και εκλιπαρούμε να το δεχθούν οι εκβιαστές μας. Απλά τους ανοίγουμε κι άλλο την όρεξη.

Για άλλη μια συνταγή από τα ίδια:

“Καθώς το ελληνικό έπος συνεχίζεται, πολλοί έχουν εντυπωσιαστεί από το θράσος της Γερμανίας. Έλαβε, σε πραγματικούς όρους, ένα από τα μεγαλύτερα πακέτα διάσωσης και μια από τις μεγαλύτερες μειώσεις χρέους στην ιστορία, συν μια άνευ όρων βοήθεια από τις ΗΠΑ με το Σχέδιο Μάρσαλ. Κι όμως αρνείται ακόμα και να συζητήσει τη μείωση χρέους.

Πολλοί, επίσης, έχουν εντυπωσιαστεί απ’ το πόσο καλά τα πήγε η Γερμανία στο παιχνίδι της προπαγάνδας, πουλώντας την εικόνα ενός επί μακρόν αποτυχημένου κράτους το οποίο αρνείται να συμμορφωθεί με τους ελάχιστους όρους που απαιτούνται ως αντάλλαγμα για μια γενναιόδωρη βοήθεια.

Τα δεδομένα αποδεικνύονται αντίστροφα: Από τα μέσα του ’90 ως το ξεκίνημα της κρίσης, η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν με ταχύτερο ρυθμό από τον μέσο όρο της ΕΕ (3,9% έναντι 2,4%). Οι Έλληνες ακολούθησαν πιστά τη λιτότητα, περικόπτοντας τις δαπάνες και αυξάνοντας τους φόρους. Πέτυχαν ακόμα και πρωτογενές πλεόνασμα (που σημαίνει ότι τα έσοδα από τους φόρους ξεπέρασαν τις δαπάνες, εξαιρουμένων των πληρωμών τόκων), και η δημοσιονομική τους θέση θα ήταν πραγματικά εντυπωσιακής αν δεν είχαν βρεθεί σε ύφεση.

Η ύφεσή τους –25% μείωση του ΑΕΠ και 25% ανεργία, με την ανεργία των νέων στο διπλάσιο– οφείλεται στο ότι έκαναν ό,τι απαίτησαν απ’ αυτούς να κάνουν, όχι στην αποτυχία τους να το κάνουν. Ήταν η προβλέψιμη και προβλεφθείσα αντίδραση στη λιτότητα.” (Τζ.Στίγκλιτς: «Η Γερμανία για δεύτερη φορά σε 100 χρόνια προσπαθεί να συντρίψει την Ελλάδα» 12/07/2015 )

Την ίδια στιγμή η Τραπεζοκρατία συνεχίζει να δημιουργεί φούσκες την μια μετά από την άλλη. Αφού τους δόθηκε το αποκλειστικό δικαίωμα της έκδοσης χρήματος, η πραγματική οικονομία, οι πραγματικοί άνθρωποι γι’ αυτούς είναι αμελητέες ποσότητες. Μας χρειάζονται μόνο για να μεγεθύνουμε τα κέρδη τους. Από τις παγκόσμιες συναλλαγές που ολοκληρώνονται κάθε μέρα μόνο το 3% αντιστοιχεί σε προϊόντα της πραγματικής οικονομίας, τα υπόλοιπα αφορούν τα τραπεζικά παράγωγά τους. Φούσκες τοξικές, που υπόσχονται τεράστια κέρδη γι’ αυτούς και σκλαβιά για εμάς.

Γιατί όσες τέτοιες φούσκες κι αν σκάσουν, εμείς θα συνεχίσουμε να διασώζουμε τις τράπεζες τους, να γεμίζουμε τις φούσκες με τον ιδρώτα και το αίμα μας. “Μα είναι πολύ μεγάλοι για να αφεθούν να καταρρεύσουν”, θα σου πουν τα μίσθαρνα τσιράκια τους. “Είναι η καρδιά της οικονομίας μας”

Πατάνε ένα κουμπί και δημιουργούν χρήμα, μα αυτό το χρήμα για να έχει κάποιο αντίκρυσμα πρέπει να δημιουργήσει και κάποια αξία στην πραγματική οικονομία. Αλλιώς δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο τζόγος τους σε μια οικονομία-καζίνο στημένη πάνω στις πλάτες μας. Τζόγος με την ύπαρξή μας.

Την ίδια ώρα, που οι παραγωγικές δυνάμεις της πραγματικής οικονομίας είναι ικανές να θρέψουν και να εξασφαλίσουν ικανοποιητικές και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για τον πληθυσμό ολόκληρης της γης, αυτοί μας λένε γυρίστε 200-300 χρόνια πίσω στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της Φεουδαρχίας. Μας λένε: «Ξεχάστε το δικαίωμα στην εργασία, ξεχάστε την Δημοκρατία, εμείς είμαστε τα Αφεντικά.»

Το δικαίωμα στην ζωή και στον θάνατό μας θα τον έχουν πλέον οι νέοι Φεουδάρχες ελέω του νέου Θεού, του Χρήματος. Θα αποφασίσουν οι Αγορές λοιπόν, ή οι άνθρωποι για το ποιοι από εμάς και πως, θα ζήσουμε? Αυτό το ερώτημα δεν θα το απαντήσει κανένας Τσίπρας.

Εμείς θα το απαντήσουμε.

fperegrine